Kunst

Gerard Fieret – Sanne Sannes – Paul Donker Duyvis
Models & More

Gerard Fieret (1924 – 2009)

https://www.mediamatic.net/nl/page/150804/gerard-petrus-fieret

fieret_naakt_met_handdoek_web_def.jpg(mediaclass-full-width--portrait.1df3d6f438769113d26ed8577bc84d61afea2a7e)

FIERET-2016j0250-1010636

FIERET

“Ik wil het allemaal hebben. Mislukte foto’s bestaan niet.” – G.P. Fieret Er is vrijwel geen oeuvre zo eigenzinnig en merkwaardig als dat van Gerard Petrus Fieret (1924-2009). Deze markante fotograaf legde op obsessieve wijze alles vast wat op zijn pad kwam: mensen, dieren, straattaferelen en zichzelf – maar vooral veel vrouwen: modellen, studenten, moeders, danseressen en serveersters, of alleen hun lichaamsdelen, zoals borsten, voeten of lange benen. Hoewel hij slechts tien jaar (1965-1975) dagelijks fotografeerde, heeft Gerard Fieret een enorm oeuvre opgebouwd. In Nederland wordt hij gezien als een van de grondleggers van de autonome fotografie. De laatste jaren krijgt zijn werk bovendien steeds meer internationale erkenning. Toch is hij bij het grote publiek veel minder bekend dan tijdgenoten als Paul Huf en Ed van der Elsken. Het Fotomuseum Den Haag organiseert, in samenwerking met het tentoonstellingsplatform Le Bal in Parijs, het eerste grote retrospectief van Fierets werk na zijn dood.

Tijdens zijn leven heeft Gerard Fieret zijn eigen carrière vaak gedwarsboomd. Wim van Sinderen, conservator van het Fotomuseum Den Haag, herinnert zich talloze onverwachte bezoekjes van Fieret. De ene keer kwam hij langs om stiekem zijn in de collectie opgenomen werken te signeren, dan weer kwam hij naar het museum om in vuilniszakken gepropte foto’s te schenken of lange handgeschreven brieven vol met door paranoia ingegeven beschuldigingen af te leveren. Fieret was bovendien wispelturig en bemoeide zich op een vrijwel onwerkbare manier met de totstandkoming van tentoonstellingen en publicaties. Desondanks heeft het Fotomuseum Den Haag in 2004 een grote tentoonstelling kunnen organiseren ter ere van zijn tachtigste verjaardag en heeft het Gemeentemuseum Den Haag in 2010 de nalatenschap van Fieret verworven. Met deze erfenis van circa duizend objecten, waaronder twee jerrycans gevuld met honderden verloren gewaande negatieven, is de toch al grote Fieret collectie van het museum in omvang gegroeid tot ongeveer 2500 voorwerpen en foto’s. In de tentoonstelling zijn, naast foto’s uit de collectie van het Gemeentemuseum Den Haag, bruiklenen opgenomen van particuliere verzamelingen, Bijzondere Collecties van de Universiteitsbibliotheek Leiden, Huis Marseille in Amsterdam, Van Abbemuseum in Eindhoven en de galeries Kahmann in Amsterdam en Deborah Bell in New York.

Turbulent leven

Gerard Petrus Fieret werd op 19 januari 1924 geboren in Den Haag en beleefde een onstabiele kindertijd. In 1926 liet zijn vader het gezin in de steek. Fieret werd opgevoed door zijn moeder en twee zussen en bracht bovendien tijd door bij pleeggezinnen en in kindertehuizen. Als jongvolwassene werd hij tijdens de Tweede Wereldoorlog verplicht om te werken in Duitsland. Aan het einde van de oorlog keerde hij terug naar Den Haag. Hij stond daar een jaar ingeschreven aan de Academie van Beeldende Kunsten (de huidige KABK). Pas in 1965 stortte Fieret zich op de fotografie, daarvoor maakte hij vooral gouaches en houtskoolportretten. Henri van de Waal (1910-1972), professor Kunstgeschiedenis aan de Universiteit Leiden, was een van de vroegste bewonderaars van het fotografische werk van Fieret. Dankzij Van de Waals inzet bezit de Universiteit Leiden nu de grootste collectie van Fierets werk ter wereld en werd zijn fotografie onder de aandacht gebracht van onder meer het Gemeentemuseum Den Haag. In 1971 presenteerde dit museum de eerste grote solotentoonstelling van Fieret.

Eigenzinnig oeuvre

Gerard Fierets foto’s worden getypeerd door merkwaardige onderwerpkeuzes, quasi achteloze composities en al dan niet expliciete erotiek. Zowel tijdens het moment van opname als in de donkere kamer trok hij zich niets aan van fotografische conventies. Zijn werk past bij de tijdgeest van de jaren 60 en 70, waarin academische regels verafschuwd werden en naakt een symbool van vrijheid was. Hoewel Fieret ervan gruwde wanneer hij met anderen werd vergeleken, vertonen zijn foto’s toch tot op zekere hoogte overeenkomsten met het werk van tijdgenoten als Frans Zwartjes, Sanne Sannes en het fotowerk van Anton Heyboer. Zodra hij zijn eigen stijl in het werk van anderen herkende, volgde aan het adres van de betreffende collega’s een beschuldiging van plagiaat of zelfs diefstal. Prominent aanwezig op vrijwel al Fierets foto’s zijn dan ook de stempels en signaturen waarmee hij zijn copyright angstvallig bewaakte. Zijn foto’s tonen zijn neiging tot herhaling en zijn onvermoeibare drang naar het experiment. Hij speelde met de wetten van de verschillende ontwikkel- en afdrukprocédés op zoek naar spannende effecten. Hij gooide niets weg, ook geen mislukte foto’s. Tegelijkertijd drukte hij zelden een negatief meerdere malen af en als hij dat toch deed werd geen enkele afdruk hetzelfde. Een foto van Gerard Fieret is altijd uniek.
Bron

Sanne Sannes 1937-1967

SANNE SANNES_795d8ba

SANNE SANNES_78177

Exif_JPEG_PICTURE

SANNE SANNES_c7_hd

SANNE SANNES_the_enduring_legend_1

Sanne Sannes fotografeerde in zijn korte leven steeds weer vrouwen en hun seksuele verlangen. Naaktheid, liefdesdaad, intimiteit en omhelzing: de fotograaf zit zijn onderwerp dicht op de huid en cirkelt eromheen. Samen vormen de close-ups een lange ‘filmische’ reeks waarin erotiek en verlangen centraal staan.
bron

Sannes maakte met name zwart-witfoto’s, met zeer grove filmkorrel. In zijn werk is geen realistische weergave te zien, maar een persoonlijke impressie. Zijn belangrijkste thema was de jonge vrouw.

Hij maakte in 1966 een fotofilm voor de VPRO. Deze weigerde de film uit te zenden en stuurde hem terug naar de montagetafel, maar hij heeft de film niet kunnen afmaken. Niet zozeer het naakt, maar het sadisme ging de omroep te ver. De film ging over Lucia Campert, de toenmalige vrouw van Remco Campert, die vlak voor haar dood wraak neemt op de mannen uit haar leven. Sannes fotografeerde haar en andere meisjes (half)naakt als stripteasedanseres, femme fatale, prostituee en vampier om haar fantasieën te verbeelden.

Sannes overleed na een modereportage op 30-jarige leeftijd als gevolg van een auto-ongeval in Bergen (Noord-Holland). Zijn assistent Gerrit Jan Wolffensperger raakte gewond; een van de fotomodellen, Yvonne Vel, heeft ondanks een langdurige revalidatie nooit meer haar beroep kunnen uitoefenen.

bron